Dorothy Dudok van Heel - Jansen

Dorothy Jansen (1919 - 1967) haalde in 1941 haar akte tekenen en handvaardigheid. Zij verzekerde zich van een inkomen door als tekenlerares aan de slag te gaan en daarnaast nam zij ook opdrachtwerk aan. Ze tekende bijvoorbeeld vanaf 1941voor Veilig Verkeer Nederland. In de jaren vijftig maakte zij voor hen een bekende cartoonreeks met pinguins in de hoofdrol, bedoeld om het verkeersbewustzijn van kinderen te vergroten. In de vijftiger jaren werkte ze als tekenlerares voor het astma-sanatorium te Davos. voor deze organisatie ontwierp zij ook reclamemateriaal.

Uit een fotokopie van een brief in Walty's archief komt Dorothy naar voren als een innemende, inspirerende persoonlijkheid. En een trotse moeder:
Walty heeft een dot van een knol voor je getekend, "een bedroefd paard" noemt ze het. Schrijft ze aan haar zieke nichtje Charlotte op 15 maart 1966. [...] Walty vroeg of ik een lijstje om haar paard wilde doen. Is allemaal gebeurd.

De invloed van Dorothy op de talentontwikkeling van dochter Walty zou misschien nog veel groter zijn geweest ware het niet dat zij al jong is gestorven.


De keerzijde van de medaille

Walty is pas 8 als haar moeder komt te overlijden. Zo overtuigd als Walty is dat zij het teken-gen van haar moeder heeft, zo bang is zij dat ze daarmee ook het gen zou erven waaraan haar moeder is overleden. Haar talent had zo in haar ogen ook een negatief aspect.
Toen in 2006 inderdaad bij Walty dezelfde ziekte zich openbaarde zag zij dit in zekere zin als de prijs die ze voor haar kunstenaarschap moest betalen.

Overerfd talent

Kan je talent overerven? Walty dacht van wel en daar had zij ook reden toe. Haar fotografisch geheugen en fijne motoriek dankte zij waarschijnlijk aan haar moeder. Zelfs al zou er geen sprake van genetische overerving zijn geweest dan toch heeft haar moeder een bepalende rol in de ontwikkeling van haar talent vervuld, alleen al door het feit dat zij tekenen in het middelpunt van de belangstelling plaatste.

Introductie

Hazen horen te rennen en vogels te vliegen. Walty had grote bewondering voor oude meesters als Albrecht Dürer of Melchior de Hondecoeter. Vooral vanwege de perfectie waarmee zij de lijnen van een dierenlichaam konden weergeven of de zachtheid van een vacht wisten te suggereren. Een punt van kritiek op de grote stroom van dierentekenaars had Walty ook:
Vaak lijkt het alsof de afgebeelde dieren zijn opgezet, vastgeschroefd op een tak. Ze leven niet.

Juist in de weergave van dieren in beweging weet Walty te excelleren. Springlevend zijn haar vossen, reeën en dolfijnen. Natuurlijk heeft zij veel van haar voorgangers geleerd. De pels van haar vosje en de vacht van haar haas lijken zo tastbaar en zacht dat je ze wilt aaien.

In de vele interviews vertelt Walty hoe belangrijk het voor haar is om de dieren te voelen:
Als ik een dier niet heb aangeraakt, dan kan ik hem niet tekenen.

Vaak suggereert ze dat daarin haar geheim schuilt, maar dat is natuurlijk een simplificatie van de werkelijkheid. Om te beginnen heeft Walty een voorsprong: haar aanleg. Tekentalent heeft ze van geen vreemde: ook haar moeder was tekenares.

Wat Walty zelden noemt zijn de vele intensieve jaren van voorbereiding: studie en experimenteren, van observeren en analyseren. Deze factoren vormen de basis van haar succes. Plaats daarbij haar energie en haar uitzonderlijke gedrevenheid om de anatomie en het gedrag van ieder dier tot in detail te kennen en we begrijpen waarom zij als geen ander in staat is geweest om zowel het dier áls zijn beweging feilloos vast te leggen.